કયા કહુ છુ કે રેશમી પોશાક પહેરે છે આ ચાંદની,
દિલ કેરા અંધકાર માં ખીલી ઉઠી આ ચાંદની.
સર્વ વ્યોમ માં પથરાઇ ને વરસતી આ ચાંદની,
ને ચંદ્રની શીતળ રશ્મી ફેલાવતી આ ચાંદની.
મારા “દિલ ની લાગણી” માં લ્હેરો લહેરાવવા આવી,
સ્વપ્નમાં સુખને રેલાવવી ને કરતી દુઃખ દુર, આ ચાંદની.
આખરે આછેરી ઊંઘ માં પણ હુ ઓઢી લેતો આ ચાંદની,
હાઁ મધ્યરાત્રિ એ ગગન માં ઘુમવાનો ચાક છે, આ ચાંદની.
હર કોઇ ચકિત થતા જોઇને ચંદ્રની આ ચાંદની,
ચંદ્રની સાથે વિસરતી અને પથરાતી આ ચાંદની.
ચંદ્ર થી નજર બચાવતી ધરતી પર આવી ગઇ,
કેટલી ચતુર અને ચાલાક છે મારી આ ચાંદની.
મધ્યરાત્રિ એ સઘળી સૃષ્ટિ ને શાંત કરીને,
મુજને જ હર રાત જગાડતી આ ચાંદની.
ખીલી ઉઠે છે સોળે સણગાર સજીને આ ચાંદની,
ને મસ્તાની બની મન મારુ મોહતી આ ચાંદની.
મેં તો બસ કહ્યા જ કર્યુ ને તે સાંભળતી આ ચાંદની,
છતાં પણ દરેક વખત મને પ્રેરણા આપતી આ ચાંદની.
નામ વગર ના આ રીશ્તાને નિભાવતી આ ચાંદની,
તેના એક જ સ્પર્શ થી જ કમાલ કરી દેતી આ ચાંદની.
ચંદ્ર-તારાઓનો જેનો સાથ હતો તે આ ચાંદની,
ત્યારે જાણે કે સઘળી કાયનાત તેની સાથે હતી.
હવે વિરહ ની રાતને આકાશ માં ચંદ્ર-તારા હતા,
મેં કરેલી ભૂલ માં કયાંક વાક છે તે આ ચાંદની.
ખુદા ની ફરીયાદ છે કે મેં તેની ચાંદની ના”દિલ ની ચોરી” કરી,
હવે સમજાયુ મેં કરેલી ભુલમાં ક્યાં તેનો કોઇ વાક જ છે.
તેથી જાતે જ બેવફાઇ કરીને જવા દેવી પડી તે આ ચાંદની,
હવે સમજાય છે કે તેમા પણ ખુદા નો કંઇક તો સ્વાર્થ જ છે.
બસ ત્યાંજ સમય ની પાર પહોંચી જાય આ ચાંદની,
બસ તે મારી તેની સાથે ની છેલ્લી મુલાકાત હતી.
હજુ પણ મારા શ્વાસ માં જેની સુવાસ છે તે આ ચાંદની,
બોલાવતી હતી એ મને તેની હાક છે આ ચાંદની.
થાય દિવસ કે રાત હવે તેની દિલ ને પરવાહ નથી,
હજુ પણ દિલ માં યાદો વાસ છે જેનો તે આ ચાંદની.
મુરજાઇ રહિ છે મારી જીંદગી તેના વિના હવે તો સાવ,
છતાં સુકાઇ ગયેલા પુષ્પો માં હજુ સુવાસ છે તે આ ચાંદની.
હવે આંખો ના આંસુ ના પ્રવાહ માં વહે છે આ ચાંદની,
હવે આંખ મીંચીને ઉભો “દિવ્યેશ” ખાલી ખમ થઇ.
છતાં પણ આંખો ને જેને જોવા ની આશ છે તે આ ચાંદની,
કોઇ આવીને મળી હતી તેનો છાક છે આ ચાંદની.
લાંબુ પણ મજાનું ઊર્મિકાવ્ય…